Van nature ben ik niet iemand die snel ruimte inneemt, mijn ruimte groter maakt of makkelijk
mijn ruimte begrenst. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik hierdoor niet stevig op mijn plek
sta. Blijkbaar mag ik hier iets mee. Waar komt mijn ongemak vandaan?
Waarom naar binnen bewegen niet altijd de oplossing is
Een systemisch coach zou zeggen dat ik ben opgestegen in de fontein en dat ik weer mag
afdalen, zodat ik stevig op mijn plek sta. Een energetisch therapeut zou zeggen dat mijn eerste en derde chakra aandacht behoeven, zodat ik meer aarding en wilskracht ervaar. Ik begrijp ze allemaal en vind de adviezen waardevol, ik pas ze ook toe. Toch knaagt er iets in me. Niet iets om verder op in te zoomen, maar juist om uit te zoomen.
Tijd om de norm te bevragen
Misschien laat ik wel te vaak over mij heen lopen. Misschien zeg ik niet altijd waar het op
staat. Natuurlijk wil ik niet als een pleaser door het leven bewegen, zonder
eigen wil, ruggengraat of richting. Ik begrijp ook dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn
bewegingsruimte en levensgeluk.
Maar wat bedoelen we eigenlijk met ruimte innemen? Daar ben ik benieuwd naar. In dit geval
tune ik graag in bij de cultureel antropoloog. Die zou de norm bevragen. Die zou woorden
verkennen, het jargon onderzoeken. Die zou ruimte en de conditionering ervan in een breder
perspectief plaatsen. Die zou uitzoomen. Want de illusie dat ruimte neutraal is – geloof me,
die klopt niet.
Hoe woorden je bewegingen beïnvloeden
Neem de woorden innemen, vergroten, begrenzen . Deze woorden zijn niet random. Ze betekenen
iets binnen de Nederlandse context. Welke waarde herken je in al deze woorden? Ik voel het belang van assertiviteit. Wat voel jij?
Ik begrijp het: een passieve samenleving komt moeilijk vooruit. Zonder assertiviteit geen
zelfbeschikking, autonomie en individuele vrijheid. Maar hier ligt ook mijn pijnpunt. Voor mij
voelt assertiviteit soms ook als dwingend en geforceerd: een houding die me niet natuurlijk ligt. In Nederland heb ik het gevoel dat assertiviteit nodig is om deel te nemen aan de samenleving en in je deelname stevigheid te ervaren.
Misschien voelde ik dat als kind al toen ik op mijn zesde naar Nederland kwam. Ik was overweldigd door het doen: spelen op school, spelen buiten school, deelnemen aan buitenschoolse activiteiten: van hockey, piano, tot ballet. Stopte al het doen in de zomervakantie? Nee, want dan had je Doedorp, waar het letterlijk drie weken om doen draaide. Niet dat India beter was, daar was ik vooral in mijn eentje veel aan het doen, huiswerk maken bijvoorbeeld. Of zwemmen met mijn moeder, kijken hoe mijn vader zijn tapijten maakte en vooral bij mijn familie zijn. Wanneer mijn zus uit India in december op bezoek komt, doen we ook vrij weinig. Zij is er, ik ben er en wat we doen, dat ontvouwt zich wel. Mijn Nederlandse roots, worden nu wel onrustig na drie weken niks doen.
Deze voorbeelden illustreren dat we vanuit verschillende (culturele) waarden door de ruimte bewegen. Ruimte is niet neutraal, het is gelaagd en ingewikkeld. Er is een hele wereld tussen assertief en passief. Misschien ervaren we nog meer vrijheid wanneer we het pallet aan waarden verkennen.
Ruimte is iets wat je aanneemt, niet iets wat je inneemt
Laten we ruimte op een andere manier bekijken. Volgens de yogafilosofie is ruimte
oneindig. Ruimte is niet iets wat je inneemt, maar iets wat je aanneemt, omdat je ruimte
ervaart niet bezit. Aannemen voelt niet assertief, maar ook zeker niet passief. Voor mij voelt aannemen als iets waar je ontvankelijk voor mag zijn: open. Ik voel hier veel meer bij dan bij innemen. Bij innemen voelt het alsof ik mijn best moet doen om er te zijn, om mijn bestaansrecht te rechtvaardigen, te claimen. Dat voelt weer als heel veel doen, als hard werken en als falen wanneer ik mijn ruimte te snel weggeef. Alsof mijn ruimte nooit van mij was en pas van mij wordt als ik haar begrens. Bij ruimte innemen verhoud ik me tot een ander. Bij ruimte aannemen verhoud ik me tot mijzelf. Hier word ik uitgenodigd om mijn ruimte te ervaren, door nu van binnen naar buiten te bewegen.
Bamboe in de wind
Ik ervaar mijn ruimte in beweging, daar voel ik me prettig bij. Door te bewegen, ga ik me anders voelen, ga ik anders denken, leer ik mezelf op een andere manier kennen. Ik vind dat een fijner gevoel dan heel hard mijn best doen om mijn ruimte met een shield wall te begrenzen. Bij voorbaat begrenzen, verkleint mijn bewegingsruimte, het zorgt letterlijk dat mijn energie stagneert. Ben ik dan grenzenloos? Nee, ik weet hoe mijn ruimte aanvoelt, die draag ik van binnen met me mee. Die stevigheid hoef ik niet buiten mezelf te zoeken. Wat er buiten mij gebeurt is een uitnodiging om mijn ruimte van binnen opnieuw te ervaren en aan te nemen.
Hoe hard ik ook mijn best doe, het lukt me niet om mezelf te vergelijken met een grote stevige eik, die de tijd trotseert door onverstoorbaar op zijn plek te staan. Ik heb altijd wel het gevoel gehad dat dit de ultieme vorm van stevigheid is. Als ik een boom of plant zou moeten kiezen, dan eerder bamboe in de wind. Ik buig, veer op en waai met winden mee. In beweging blijf ik staan. Wat is hier niet stevig aan?
Jouw ruimte ervaren? Kom naar Art of Rising op 13 april
Als jij ook meer ruimte wilt aannemen in je leven en wilt ontdekken hoe je in je kracht kunt
staan, dan nodig ik je uit om met me mee te komen naar mijn Art of Rising Spring Retreat
op 13 april. Je gaat de ruimte ervaren die al in je zit.
Comments